სოციალური დემოკრატიის პოლიტეკონომია

             სოციალური დემოკრატიის პოლიტეკონომია

                    
                             (saleqcio kursebi)

პოლიტეკონომიის საგანია ურთიერთობა კლასებს, სახელმწიფოს,ბაზაარს და დემოკრატიას შორის.

შოციალდემოკრატიის პოლიტიკურმა ეკონომიამ უნდა გამოამჟღავნოს და ახსნას ურთიერთობა პოლიტიკურ სისტემას, ეკონომიკურ სისტემას და კეთილდერეობის რეჟიმს შორის.

მთავარი მიზანი პოლიტეკონომიკის სოციალურ დემოკრატიაში არის ეფექტურად `დააუთაოს~ ეს ურთიერთობები ადამიანთა ძირეული უფლებების მოთხოვნების შესაბამისად.

Dასავლური ინდუსტრიული სახელმწიფოების საბაზრო ეკონომიკები ერთნაირი არ არის.

თანამედროვე სოციალურ-დემოკრატიული საბაზრო მოდელში განასხვავებენ ლიბერტარიანული და სოციალურ ქვემოდელებს, შესაბამისად `ატლანტიკურ~ და რეინის ტიპის კაპიტალიზმს ან სოციოლოგიურად კოორდინირებულ და არაკოორდინირებული ბაზრებს.

Aრაკოორდინირებული ბაზრების მაგალითებია: აშშ, კანადა, ახალი ზელანდია, ირლანდია, დიდი ბრიტანეთი.

Kოორდინირებული ბაზრების მაგალითებია: Gერმანია, იაპონია, შვეცია, დანია, ნორვეგია, ავსტრალია, ავსტრია.

Eეს ბაზრები განსხვავდებიან პოლიტეკონომიის შემდეგი განსხვავდებიან პოლიტეკონომიის შემდეგი ასპექტებით: საწარმოო ურთიერთობების სისტემები (დამსაქმებლთა ასოციაციები და პროფკავშირები)

Pროფესიული განათლების სისტემები

Kორპორატიული მმართველობა

Kორპორაციებს შორის ურთიერთობა

Mენეჯმენტსა და დაქირავებულთა ურთიერთობა

შახელმწიფოს როლი, რეგულირება და ა.შ

Bბაზრები ყოველთვის იყვნენ ჩაზრდილნი თავიანთ საზოგადოების კულტურულ, სოციალურ და პოლიტიკურ კონტექსტში. ორთოდოქსული ლიბერალიზმი უშვებს, რომ ბაზარი არის სრულყოფილი ინსტრუმენტი რეგულირებისა და ამდენად იზოლირებულ- სოციალური კონტექსტიდან. Aასევე, ორთოდოქსული სოციალიზმი არაირებს სახემწიფო მოქმედებას, როგორც სოციალურ კოლექტიურ ნებას. Oრივე ხელყოფს ფუნდამენტურ უფლებებს.

Bაზრებმა გამოამჟღავნეს სისტემის ფუნქციონირების დეფიციტ (პოლანი). Aმას მოწმობს თანამედროვე ფინანსური კრიზისი.

Aუცილებელია ეკონომიკური რეგულირების პოლიტიკა, რაც მინიმიზაცას უკეთებს რაციონალურ ინდივიდუალურ გადაწყვეტილებებსა და საზოგადოების პოლიტიკურად განსაზღვრულ ინტერესებს შორის კონფლიქტს.

Bუნებრივი მონოპოლიები: ნეგატიური ექსტერნალები; ინფორმაციის პრიმეტრიის შემთხვევები

Mმეორე მსოფლიო ომის შემდეგ (30 წლის მანძილზე) სოციალ-დემოკრატები ფიქრობდნენ, რომ რომ კონსენსუსი მაკროეკონომიკური კორდინაცია იყო იდეალური სოც.დე მოკრატიული პოლიტეკონომიისთვის. `სახალხო სიკეთეები~ (პუბლიც გოოდს) არის ის პროდუქტი (სიკეთე), რომლის მოხმარებაც შესაძლებელია ყველა ინდივიდისთვის იმ ტერიტორიულ და პოლიტიკურ რეალობაში, სადაც ისინი მიეწოდება. Aრ დ ავერ გამოირიცხება, ასეთი სიკეთეების მოხმარებაში. Eს გამომდინარეობს ან ამ სიკეთეებუს ფიზიკური თვისებებიდან ან ლეგიტიმური უფლებებიდან. ასეთი სიკეთეებია, მაგალითად, ჰაერის სისუფთავის ხარისხი, რეალური საარსებო მინიმუმი, ადამიანის უფლებების დაცვა, უფასო სწავლება და ჯანდაცვა და სხვა.

            საყოველთაო სიკეთეები, რომელიც მიეწოდება ყველას, შეუძლებელია შეიქმნას, როგორც თვითრეგულირებადი ბაზრით, ასევე ინდივიდების შეთანხმებით. საყოველთაო სიკეთეებით უზრუნველყოფა პოლიტიკური ნებასა და მოქმედებაზეა დამოკიდებული.

            სოციალურ-დემოკრატიული ეკონომიკური სოციალური სისტემის მოწყობის ერთ-ერთი უმთავრესი ამოცანაა ე.წ კეთილდღეობის სახელმწიფოს მოწყობა.

            სახელმწიფო პოლიტიკითა და ადმინისტრირებით ცდილობს შაერბილოს და დააკორექტიროს საბაზრო ძალების თამაში, სულ მცირე 3 მიმართულებით: პირველი - ინდივიდებისა და ოჯახებისთვის მინიმალური შემოსავლების გარანტია, მეორე - ინდივიდებისა და ოჯახებისთვის სოციალური კრიზისებისგან, როგორიცაა ავადმყოფობა, მოხუცებულობა, უმუშევრობა. მესამე - ყველა მოქალაქეს განურჩევლად სტატუსისა და კლასისა ეძლევა საუკეთესო შესაძლო სტანდარტის სოციალური მომსახურება.

            ახალი მოქნილი სოციალური კეთილდღეობის სახელმწიფო იძლევა ინდივიდისათვის შესაძლებლობას მოიპოვოს სარგებლიანი სამუშაო ადგილი დროში და მიიღოს და განაახლოს სამუშაო ჩვევები რეგულარულად.

            სოციალური კეთილდღეობის სახელმწიფო პოლიტიკურად ვალდებულია იზრუნოს სრული დასაქმებისათვის მაკროეკონომიკური პოლიტიკით. ის ხელს უწყობს სოციალურ და პოლიტიკურ სტაბილურობას მოქალაქეებისათვის სახალხო სიკეთეების თანასწორი მიწოდებით.

            ეკონომიკური სისტემა შერწყმული სოციალური კეთილდღეობის სახელმწიფოშჳ, რომელიც დაფუძნებულია ფუნდამენტურ უფლებებზე და იმართება რეგულარული პოლიტიკით, რომელიც ფოკუსირებულია სრულ დასაქმებაზე, განისაზღვრება, როგორც სოციალური საბაზრო ეკონომიკა.